Pod prawie obcym niebem

 

Pod prawie obcym niebem

Tacie

tysiące razy
przeorałeś swoje skiby

siejąc w nie obce ziarna

choć

w garści ściskałeś

własne

gotowe do zasiewu

pęczniejące

przeświadczeniem

sytego jutra

bezsilnie słuchałeś

jak za naszymi

okiennicami

wyśpiewywał arie

powiew czerwony

targający grzywy

prawie naszym koniom

grającym

podkutymi kopytami

po prawie swojskim

bruku

B. Ronowska, Słońce mej duszy, Pruszcz Gdański 2006, s. 60.

Mamo

Mamo

w powszednich zachwytach 

nad pięknem

zwykle

znajduję Ciebie

rozsłonecznioną

mimo zdrożonego oblicza

z bagażem przejść

i niekończącej się 

pracy ponad siły

widzę Cię na kolanach

wędrującą

na Kalwarię

kolejnych mozolnych dni

dziękuję Ci

za niewzruszoną

cierpliwość nauk z których czerpię

prawdę

powagę

i optymizm

wspierający

trud istnienia

 

B. Ronowska, Słońce mej duszy, Pruszcz Gdański 2006, s. 60.